Nieskuteczne preparaty są jak kłamstwa.
W książce Marka Haddona „Dziwny przypadek psa nocną porą” główny bohater tłumaczy, dlaczego nie kłamie. Jego matka twierdzi, że Christopher nie kłamie, bo jest dobrym człowiekiem. Ale on sam mówi, że powód jest inny. Nie kłamie dlatego, że nie potrafi.
Jest tylko jedna rzecz, która zdarzyła się w określonym miejscu i czasie. Natomiast liczba rzeczy, które się
nie zdarzyły w tym miejscu i czasie, jest nieskończona. Żeby powiedzieć prawdę, wystarczy powiedzieć tę jedną rzecz, która się zdarzyła. Żeby skłamać, trzeba powiedzieć, coś, co się tam nie wydarzyło, a tych rzeczy jest nieskończoność, więc się nie da wszystkich powiedzieć, a nawet żeby powiedzieć jedną, trzeba ją jakoś wybrać, a kiedy się zaczyna przeglądać możliwości, jest ich tak dużo, że go to przeraża i zaczyna się mu kręcić w głowie.
Podobnie jest z metodami leczenia. Skutecznych metoda leczenia jakiejś konkretnej jednej choroby jest stosunkowo niewiele. Może być jedna, albo dwie, albo pięć, ale zazwyczaj da się je policzyć na palcach jednej ręki. Natomiast nieskutecznych metod leczenia jest… nieskończenie wiele! Dlaczego? Dlatego że możemy robić tysiące różnych rzeczy i na naszą chorobę nie będą miały kompletnie żadnego wpływu.
Wiele osób stosujących, czy próbujących alternatywnych metod leczenia, mówi tak: „nie wiem czy to działa, ale muszę spróbować wszystkiego.” Bardzo łatwo jest zrozumieć presję: tonący brzytwy się chwyta; kiedy kogoś swędzi całe ciało tak, że można oszaleć, będzie próbować czego się tylko da. Nie ma znaczenia, jak niedorzeczna jest metoda. Nie ma znaczenia, że nikt jej porządnie nie przetestował. Ważne, że może pomoże?
Problem w tym, że są ludzie, którzy non stop wymyślają nowe „metody leczenia”! Nigdy nie przetestujemy wszystkiego z tego prostego powodu, że tam za ścianą ktoś ciągle wymyśla nowe! Kiedy wydamy 100zł na jedną „metodę”, zaraz pojawi się druga za 200.
Dlatego „sprawdzenie wszystkiego” jest nie tylko niemożliwe, ale też nie ma żadnego sensu.